Jak przeczytaliście w poprzednim odcinku, początkowo nazwa neo tango była używana do określenia nowej generacji tancerzy tanga. To Ci, którzy spotykali się na milongach ale byli znudzeni starymi nagraniami ze złotej Ery Tanga, zaczęli więc używać jako akompaniamentu utworów popowych i rockowych. Później nazwa ta rozszerzyła się z tancerzy na muzykę tangową. Jednak dominującym typem współczesnego tanga w pierwszej dekadzie XXI wieku było elektrotango (czy też tecnotango lub tango eletrónico), zwane tak z powodu powszechnego wykorzystania sampli i loopów. Twórcy łączyli je z tradycyjnym instrumentarium, czyli z bandoneonem, fortepianem, czy skrzypcami. Warto w tym miejscu zauważyć, że pomimo długiej i złożonej ewolucji tanga, jego głównym instrumentem solowym ciągle pozostaje bandoneon.
Pierwszym i najbardziej znanym zespołem elektrotangowym jest niewątpliwie Gotan Project. Nazwa zespołu została stworzona przez zamianę sylab w słowie „tango” (według maniery vesre, występującej w lunfardo). Grupa powstała w 1999 roku w Paryżu. Ich muzyka oparta jest na tangu argentyńskim ale korzystają również z wyżej wymienionych elementów muzyki elektronicznej. W 2001 roku Gotan Project opublikował swoją pierwszą płytę La Revancha del Tango (Zemsta Tanga), co możemy obecnie uznać za nowy rozdział w historii tanga. Płyta została umieszczona na prestiżowej liście 1001 Albums You Must Hear Before You Die (Complete Unofficial List).
Założyciel grupy, gitarzysta Eduardo Makaroff, tak opowiadał o pochodzeniu nazwy albumu. ”Wiesz dlaczego płyta nazywa się Zemsta tanga? Kiedy zaczęliśmy pracę nad tym projektem i było wiadomo, że to będzie tango, większość znajomych powiedziało nam, że to muzyka dla starych ludzi. <<Ach, tak? >>, odpowiedziałem. <<Ok, nieważne. To będzie zemsta tanga! >>”.
(Cytat pochodzi z książki Febresa Xaviera De Carlos Gardel al Tango Electronico, RBA Libros, Barcelona 2008).
Tutaj możecie posłuchać jednego z moich ulubionych utworów Gotan Project.
English version below
PART II: ELECTROTANGO AND GOTAN PROJECT GROUP
Initially the term neo tango was used to define the new wave of tango dancers, who gathered at milongas, but were bored with the old recordings from the Golden Era of Tango, and started to using pop and rock as an accompaniment. Later this term was extended to the music, however the dominant type of modern tango from the first decade of 21stcentury was called electrotango, tecnotango or tango eletrónico, due to the widespread use of electronic samples and loops. These were combined with traditional instruments such as the bandoneon, the piano or even the violin. (It is worth noting however, that despite such a long and complex evolution and many changes in arrangement and instrumentation, the main solo instrument in tango still remains the bandoneon).
The first and the most famous electrotango group is undoubtedly Gotan Project. The name of the band was created by switching syllables in the word “tango” (this pattern comes from lunfardo way of speaking which is called vesre). In 1999 the group was founded in Paris. Their music is based on Argentinean tango, but also uses samples and loops. In 2001 the Gotan Project published their first album La Revancha del Tango (The Revenge of Tango) and we can now consider it as the beginning of a new chapter in tango history. The album was included in the book 1001 Albums You Must Hear Before You Die (Complete Unofficial List)[1].
The founder of the group, the guitarist Eduardo Makaroff said the following about the origin of the album’s name: “Do you know why the album is called The Revenge of Tango? (It is because) when we started to work on this project and we said it would be tango, most friends said, that tango was old people’s music. <<Oh, really?>>, I replied. <<Ok, it is not important. It will be the revenge of tango! >>”.
(The quote comes from the book by Febres Xavier, De Carlos Gardel al Tango Electronico, RBA Libros, Barcelona 2008).
Listen to one of my favourite pieces of Gotan Project.
[1] 1001 Albums You Must Hear Before You Die is a musical reference book first published in 2005. It compiles writings and information on albums chosen by 90 leading international critics (general editor was Robert Dimery), to be the most important, influential, and best in popular music between the 1950s and the 2010s. See: 1001 Albums You Must Hear Before You Die, or 1001 Albums You Must Hear Before You Die (Complete Unofficial List), blacksunshinemedia.com.
Comentários